Doktorzy Honoris Causa

Profesor Uniwersytetu w Abeerden Robert Ian Frost jest jednym z najwybitniejszych historyków brytyjskich, który naukowo zajmuje się historią wschodniej i północnej Europy od XIV do XIX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem historii Polski i Litwy. Jest autorem m.in. „Oksfordzkiej historii unii polsko-litewskiej”.

Prof. Robert Ian Frost urodził się w stolicy Szkocji w 1958 r. W latach 1976-1980 studiował historię na Uniwersytecie St. Andrew w Szkocji. Przyszły uczony po raz pierwszy przyjechał do Polski latem 1979 r. jako uczestnik studenckiej szkoły letniej w Krakowie. Dwuletnie studia w Instytucie Studiów Polonijnych UJ (1980-1981) zakończył dyplomem z języka i kultury polskiej.

Jego rozprawa doktorska obroniona w 1990 r. na Uniwersytecie Londyńskim w School of Slavonic and East European Studies poświęcona była drugiej wojnie północnej i kryzysowi rządów w państwie polsko-litewskim w połowie XVII stulecia. Wydana na podstawie doktoratu książka pt. "After the Deluge: Poland-Lithuania and the Second Northern War w Oxford Press University"  zwróciła baczniejszą uwagę środowiska wczesnonowożytników na jej autora. Już wtedy dało się zauważyć, że autor Robert Frost szuka własnych rozwiązań zawsze silnie umocowanych w krytycznej analizie źródłowej. Cały dorobek prof. Roberta Frosta oparty jest bowiem na sumiennych studiach źródeł różnorodnej proweniencji, wydobytych z archiwum całej Europy i poddanych surowemu rygoryzmowi naukowemu.

Profesorowi Robertowi Frostowi zawdzięczamy odmienne i zarazem nowe spojrzenie na wielonarodowe i wielowyznaniowe państwo polsko-litewskie, budowane zarówno oddolnie jak i odgórnie, zawsze jednak na drodze najtrudniejszych negocjacji, nigdy zaś poprzez wojnę.

Taką postawę naukowca doceniły władze Republiki Litewskiej, przyznając Mu Krzyż Kawalerski Orderu za Zasługi dla Litwy (2020) oraz Rzeczpospolitej Polski - honorując Go Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2021).       

Prof. Robert Frost jest członkiem prestiżowych gremiów: Royal Historical Society (1991), British Academy (2016), Royal Society of Edinburg (2020), Polskiej Akademii Umiejętności (2020), Polskiego Towarzystwa Historycznego (2012), Rady Muzeum Historii Polski (2022), a także laureatem wielu nagród. Otrzymał m.in. nagrodę amerykańskiego Early Slavic Studies Association  przyznaną w 2005 r. za książkę „The Northern Wars: War, State and Society in Northereastern Europe, 1558-1721” oraz nagrodę Pro Historia Polonorum - przyznaną w 2017 r. przez Polskie Towarzystwo Historyczne za najlepszą książkę o historii Polski i/lub Europy Środkowej napisaną w języku obcym przez autora zagranicznego - za swoje ostatnie wielkie dzieło: tom pierwszy „Oksfordzkiej historii unii polsko-litewskiej,” wydany w 2015 r.

Jest też laureatem Pierwszej Nagrody w konkursie Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP na najlepszą książkę popularyzującą wiedzę o historii Polski wydaną w języku obcym, Medalu Unii Lubelskiej - przyznanego przez miasto Lublin, a także Nagrody im. Benedykta Polaka za osiągnięcia naukowe i zasługi dla upowszechniania wiedzy o historii i kulturze Polski.

W dniu 16 września 2024 r. prof. Robert Frost odebrał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Białymstoku "za oryginalne studia nad dziejami Rzeczpospolitej i Obojga Narodów, które stanowią nowatorską próbę zrozumienia dziedzictwa unii polsko-litewskiej, wspólnej historii Polaków, Litwinów, Białorusinów i Ukraińców".

Prof. Tadeusz Pilch, emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, należy do wąskiego grona czołowych polskich pedagogów. Ma bogaty dorobek naukowy i wiele wybitnych osiągnięć z zakresu pedagogiki społecznej, ale też oświaty dorosłych, pracy socjalnej oraz polityki społecznej.

Profesor Tadeusz Pilch urodził się 26 lipca 1939 roku w Bielczy w Małopolsce. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie w 1957 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Na tej uczelni został zatrudniony jako asystent na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UW, w Katedrze Pedagogiki Społecznej, a potem związał z nią całe zawodowe życie.

Pod kierunkiem prof. Ryszarda Wroczyńskiego przygotował pracę doktorską pt. „Metody poznawania i pomiaru środowiska wychowawczego w pedagogice polskiej” (1969 r.) Rozprawa została opublikowana w prestiżowym wydawnictwie Ossolineum pt. „Metodologia pedagogicznych badań środowiskowych” (1971). Tej problematyce poświęconych było wiele kolejnych publikacji autorstwa lub współautorstwa prof. Tadeusza Pilcha. Wyjątkowe miejsce wśród nich zajmuje książka „Zasady badań pedagogicznych” (1977, wyd. II. poszerzone 1995).

Lista publikacji z udziałem prof. Pilcha, w tym monografii i podręczników, obejmuje kilkaset pozycji. Wśród nich są książki oceniane jako pionierskie, np. „Pedagogika społeczna” (red. T. Pilch, Irena Lepalczyk, 1993, wyd. II 1995) oraz leksykon „Elementarne pojęcia pedagogiki społecznej i pracy socjalnej” (red. Danuta Lalak, T. Pilch, 1999). Prof. Pilch jest też redaktorem "Encyklopedii pedagogicznej XXI wieku" - publikacji wydawanej w latach 2003-2008 (składa się z 7 tomów oraz Suplementu wydanego w roku 2010).

Profesor Tadeusz Pilch jest członkiem Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk (to już ósma kadencja z jego udziałem).

Profesor to jednak nie tylko badacz - pracę naukową z powodzeniem łączył z działalnością społeczną (animator ruchu Uniwersytetów Ludowych, prezes Towarzystwa Uniwersytetów Ludowych) oraz służbą publiczną (wiceminister edukacji w latach 1992-1995, z ramienia PSL).

W dniu 26 kwietnia 2023 roku, Senat Uniwersytetu w Białymstoku, uchwałą nr 3197, nadał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Białymstoku prof. dr. hab. Tadeuszowi Andrzejowi Pilchowi „za niezłomność w głoszeniu idei humanizmu, tolerancji i dialogu. Za współtworzenie naukowej szkoły pedagogiki, opartej na misji służby społecznej”.

Urodzony w Waliłach (podlaskie) Leon Tarasewicz jest profesorem sztuk plastycznych, zatrudnionym w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (gdzie sam też studiował). To jeden z najbardziej rozpoznawalnych i intrygujących współczesnych polskich malarzy.

Zadebiutował w 1984 roku, wystawami indywidualnymi w Galerii Dziekanka i Galerii Foksal w Warszawie. Od tamtej pory brał udział w kilkuset wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się w wielu zagranicznych oraz we wszystkich znaczących kolekcjach polskich (m.in. Moderna Museet w Sztokholmie, National Museum of Contemporary Art w Seulu, Tufts University Gallery w Bostonie, Muzeum Narodowe w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Zachęta w Warszawie, Galeria Arsenał w Białystoku). Prof. Leon Tarasewicz nie stroni od eksperymentu, ze swoimi pracami wchodzi w przestrzenie miast i budynków.

Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrody im. Jana Cybisa (1998), Nagrody Fundacji Nowosielskich oraz Paszportu „Polityki” (1999). W 2005 roku został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, w 2007 zdobył Nagrodę Wielką Fundacji Kultury za „konsekwentne rzucanie wyzwania zarówno tradycyjnemu rozumieniu malarstwa, jak i wszelkim konwencjom rozumienia sztuki”. W roku 2017 Tarasewicz odebrał nagrodę „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia „za niestrudzoną pracę na rzecz dobra wspólnego, kultywowanie pamięci o dziejach Wielkiego Księstwa Litewskiego, wielki wkład w promocję Polski na świecie jako państwa wielu narodów, kultur i religii”. Dwa lata później trafiła do niego Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida (za wystawę „Jerozolima”, prezentowaną w Galerii Foksal w Warszawie). W 2019 znalazł się wśród najwybitniejszych twórców polskiej kultury, którzy zostali przyjęci w poczet Członków Honorowych Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Prof. Tarasewicz zarówno poprzez swoją twórczość, jak i działalność społeczną związany jest z wielokulturowym Podlasiem i pograniczem polsko-białoruskim. Był radnym gminy Gródek, współpomysłodawcą i współorganizatorem Festiwalu Muzyki Młodej Białorusi „Basowiszcza”. Jest prezesem Fundacji „Villa Sokrates”, która stawia sobie za cel pielęgnowanie i propagowanie myśli oraz idei płynących z twórczości Sokrata Janowicza, a także budowanie mostów pomiędzy przedstawicielami różnych narodów, kultur i religii.

Od 2009 roku prof. Leon Tarasewicz jest Honorowym Ambasadorem Województwa Podlaskiego (to jemu region zawdzięcza też swoje logo). Monumentalna praca autorstwa profesora była w październiku 2021 częścią podlaskiej prezentacji w Dubaju, podczas Wystawy Światowej EXPO 2020.

Prof. Adam Jamróz jest znakomitym prawnikiem i politologiem, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego naukowe zainteresowania koncentrują się na teorii państwa i prawa oraz teorii demokracji. Z największą podlaską uczelnią związany był od 1986 roku – wówczas rozpoczął pracę w Instytucie Prawa Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Piastował stanowisko I zastępcy dyrektora Instytutu, a następnie, po przekształceniu go w Wydział, prodziekana. W latach 1990-1996 dwukrotnie sprawował funkcję dziekana jednostki. Aktywnie działał na rzecz wzmocnienia kadrowego i rozwoju Wydziału Prawa.

W 1996 roku prof. Adam Jamróz został wybrany na prorektora Uniwersytetu Warszawskiego ds. Filii w Białymstoku. Co szczególnie ważne w kontekście jubileuszu Uniwersytetu w Białymstoku – był zdeklarowanym zwolennikiem usamodzielnienia się białostockiej uczelni, a także inicjatorem i konsekwentnym realizatorem działań, które do tego doprowadziły. Prof. Jamróz został też pierwszym rektorem nowo utworzonego Uniwersytetu w Białymstoku. Kierował uczelnią od 1997 do 2001 roku, budując jej struktury kadrowe, inwestując w bazę materialną i infrastrukturę, wprowadzając niezbędne zmiany organizacyjne.

Dorobek naukowy prof. Adama Jamroza obejmuje m.in. monografie, rozprawy i artykuły publikowane w Polsce, ale także np. we Francji. Profesor aktywnie współpracował z zagranicznymi ośrodkami naukowymi (był zapraszany na wykłady i odbywał staże m.in. na uczelniach i w instytutach w Rennes, Paryżu, Tybindze i Speyer). Zasiadał w Komitecie Nauk Prawnych oraz w Komitecie Nauk Politycznych PAN. Jest też członkiem Europejskiej Akademii Nauki, Sztuki i Literatury, z siedzibą w Paryżu.

Prof. Jamróz to też człowiek zaangażowany w sprawy publiczne. W latach 2001-2003 sprawował mandat senatora RP, następnie (do 2012 r.) był sędzią Trybunału Konstytucyjnego. W 2012 roku został uhonorowany Krzyżem Komandorskim Odrodzenia Polski.

Prof. Marian Gorynia ukończył studia ekonomiczne w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, tam też w roku 1985 obronił doktorat. W 1995 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w roku 2000 - tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych. Pełni wiele ról zawodowych i społecznych także poza swoją uczelnią. Jest członkiem komitetów redakcyjnych i rad programowych wielu znakomitych czasopism naukowych, np. ,,Journal of Transnational Management”, ,,International Journal of Institutional Governance”, ,,Ekonomista”, ,,Gospodarka Narodowa” oraz ,,Studia Ekonomiczne”. Jest członkiem m.in. Komitetu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk oraz Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, przewodniczy Radzie Naukowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

To właśnie z inicjatywy prof. Mariana Goryni Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu nawiązał współpracę ze środowiskiem naukowym Wydziału Ekonomii i Zarządzania Uniwersytetu w Białymstoku. Prof. Gorynia przyczynił się także znacząco do rozwoju kadry naukowej tej jednostki, w szczególności angażując się w postępowania awansowe jej pracowników. Na wniosek Rady Wydziału Ekonomii i Zarządzania, 27 lutego 2019 roku Senat Uniwersytetu w Białymstoku podjął uchwałę o nadaniu tytułu doktora honoris causa prof. Marianowi Goryni, w uznaniu jego niekwestionowanego wkładu w rozwój nauk ekonomicznych oraz zasług dla rozwoju naukowego WEiZ.

Prof. Marian Gorynia jest jednym z najwybitniejszych autorytetów w dziedzinie badań nad gospodarką międzynarodową oraz konkurencyjnością. Od roku 2003 jest profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, w którym w latach 2008-2016 pełnił także funkcję Rektora. Był wielokrotnie nagradzany za swoją działalność naukową i społeczną.

Prof. Ewa Wipszycka-Bravo była związana z białostockim środowiskiem akademickim przez blisko dwie dekady, od 1972 do 1990 r. Na Wydziale Humanistycznym ówczesnej Filii UW w Białymstoku była w latach 1975-1977 kierownikiem Studium Zaocznego, a rok później została prodziekanem. W następnej kadencji, w latach 1979-1981, została dziekanem jednostki.

Senat UwB nadał prof. Wipszyckiej-Bravo godność doktora honorowego „w uznaniu Jej wkładu w rozwój nauki historycznej, a szczególnie dziejów Kościoła chrześcijańskiego w Egipcie, a także w budowę naukowego środowiska humanistycznego w Białymstoku.”

Wspierała aktywnie i skutecznie starania Wydziału Filologicznego o uzyskanie uprawnień do doktoryzowania w zakresie literaturoznawstwa. Stale uczestniczy w rozwoju kadry naukowej jednostki jako recenzent rozpraw doktorskich i monografii, jest aktywnym uczestnikiem konferencji naukowych, regularnie wygłasza wykłady gościnne.

Przekazuje też bibliotekom białostockim książki, rękopisy, których jest znanym kolekcjonerem. W 1997 roku została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Senat UwB nadał prof. Alinie Kowalczykowej godność doktora honoris causa w uznaniu jej wkładu w badania nad literaturą i kulturą polską, ale też w rozwój kadry naukowej Uniwersytetu w Białymstoku oraz za stworzenie ogólnopolskiego ruchu nauczycieli-polonistów.

Prof. Alina Kowalczykowa wniosła ogromny wkład w rozwój polskiego literaturoznawstwa. Jest autorką m.in. monumentalnych słowników do badań nad literaturą XIX wieku, monografii poświęconych Juliuszowi Słowackiemu i Antoniemu Słonimskiego, zbiorów źródeł, opracowań tekstów poetyckich i dramatycznych. Od początku lat 90. XX wieku stale współpracuje ze środowiskiem filologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.

W swej karierze zawodowej pełniła między innymi funkcję dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UwB. Halina Krukowska stworzyła w Białymstoku silny ośrodek badań nad polskim i europejskim romantyzmem. W roku 1993 zainaugurowała prace zespołu redakcyjnego Naukowej Serii Wydawniczej „Czarny Romantyzm”, której przez wiele lat pozostawała redaktorem naczelnym. Obecnie pełni funkcję przewodniczącej Rady Naukowej Serii. Ponadto badaczka wchodzi w skład rady naukowej dwóch serii wydawniczych: „Colloquia Orientalia Bialostocensia” oraz „Przełomy/ Pogranicza. Studia Literackie”.

Tytuł doktora honoris causa jest wyrazem uznania dla dorobku naukowego dr hab. Haliny Krukowskiej, jej wkładu w stworzenie białostockiej szkoły badań nad literaturą romantyzmu, a także jej udziału w wychowaniu pokoleń polonistów i badaczy literatury.

Dr hab. Halina Krukowska z białostocką polonistyką związana była od 1969 roku, kiedy to rozpoczęła pracę w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Białymstoku, przekształconej następnie w Filię Uniwersytetu w Warszawskiego. Od 1997 do 2006 roku pracowała na Uniwersytecie w Białymstoku, kierując najpierw Zakładem Literatury Polskiej, a następnie – powstałym z jej inicjatywy – Zakładem Literatury Oświecenia i Romantyzmu.

Do nawiązania bezpośredniej współpracy pomiędzy Uniwersytetem w Białymstoku a Uniwersytetem w Cambridge doszło z inicjatywy pracowników Wydziału Prawa UwB. Jej efektem była między innymi wizyta prof. Leszka Borysiewicza na Uniwersytecie w Białymstoku w październiku 2014 r., na zaproszenie ówczesnego rektora UwB prof. Leonarda Etela. Prof. Borysiewicz wygłosił w nowo otwartym kampusie UwB wykład na temat „Zarządzanie Uniwersytetem w Cambridge”.

Kontakty zaowocowały też podpisaniem (8 listopada 2014 r.) umowy o współpracy pomiędzy Wydziałem Prawa Uniwersytetu w Białymstoku, Wydziałem Nauk o Zdrowiu i Wydziałem Lekarskim Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, Wydziałem Nauk o Zdrowiu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego oraz Wydziałem Prawa Uniwersytetu w Cambridge. Jej przedmiotem są w szczególności prace badawcze dotyczące styku prawa i medycyny, w tym kryminologii.

Od początku współpracy prof. Leszek Borysiewicz wspiera różne inicjatywy Uniwersytetu w Białymstoku. W ostatnich miesiącach jest zaangażowany w rozwijanie kontaktów pomiędzy Cambridge Conservation Initiative a różnymi wydziałami Uniwersytetu w Białymstoku w zakresie podjęcia i prowadzenia wspólnych badań nad dziedzictwem i ochroną Puszczy Białowieskiej, zarówno w jej polskiej, jak i białoruskiej części.

Senat Uniwersytetu w Białymstoku nadał prof. Borysiewiczowi tytuł doktora honoris causa w uznaniu jego wkładu w rozwój medycyny molekularnej, w szczególności w zwalczanie chorób nowotworowych oraz za wieloletnie zaangażowanie we współpracę ze środowiskiem naukowym UwB oraz społecznością Podlasia.

Prof. sir Leszek Borysiewicz odebrał również z rąk Jerzego Leszczyńskiego, marszałka województwa podlaskiego, Odznakę Honorową Województwa Podlaskiego.

Prof. Leszek Borysiewicz urodził się 13 kwietnia 1951 roku w Wielkiej Brytanii, w Cardiff k. Bristolu. Jego kariera naukowa związana jest z brytyjskimi uczelniami i instytucjami naukowymi (w Londynie, Cardiff, Cambridge). W latach 2010 – 2017 piastował funkcję rektora Uniwersytetu w Cambridge w Wielkiej Brytanii.

Maestro ma na koncie wiele sukcesów i nagród. W 1961 roku został laureatem I nagrody Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Ignacego J. Paderewskiego w Bydgoszczy. Rok później uzyskał I nagrodę w konkursie improwizatorskim w Katowicach, następnie w konkursach kompozytorskich im. Artura Malewskiego w Krakowie i Grzegorza Fitelberga w Katowicach. Jednakże sukcesywnie ponad pianistykę przedkładał dyrygenturę. W latach 1970 -1972 był dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie. W 1972 roku stanął na czele Polskiej Orkiestry Kameralnej, z którą zyskał międzynarodową sławę (wystąpiła m.in. w Carnegie Hall, w Nowym Jorku, koncertowała w Japonii, Australii, Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech. W 1973 roku Maksymiuk rozpoczął pracę z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. W roku 1975 dyrygował orkiestrą podczas finałowych przesłuchań na Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 1983–1993 kierował BBC Scottish Symphony Orchestra w Glasgow. Podjął też współpracę z English National Opera. Jerzy Maksymiuk jest też promotorem muzyki współczesnej. Przez wiele lat współtworzył „Warszawską Jesień”, jako członek komisji repertuarowej Festiwalu. Skomponował muzykę do ponad stu filmów, m.in. do filmu "Sanatorium pod klepsydrą" w reżyserii Wojciecha Hasa.

Maestro Jerzy Maksymiuk urodził się w 1936 roku w Grodnie. W 1941 roku wraz z rodziną przyjechał do Białegostoku. To tu, w wieku dziewięciu lat, Maestro rozpoczął naukę muzyki w Prywatnym Instytucie Muzycznym Sióstr Frankiewicz w 1950 roku przekształconym w Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia. W 2001 roku otrzymał tytuł honorowego mieszkańca Białegostoku.

Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Polskie Towarzystwo Chemiczne przyznało mu Medal Jana Zawidzkiego oraz Medal Wiktora Kemuli za wybitne osiągnięcia naukowe. Prof. Adam Hulanicki był wieloletnim przewodniczącym, a obecnie jest honorowym przewodniczącym Komitetu Chemii Analitycznej PAN.

Prof. Adam Hulanicki jest światowym specjalistą w dziedzinie chemii analitycznej. Urodził się w 1929 roku w Warszawie. Ukończył studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie też rozpoczął pracę naukową. Opublikował ponad 250 prac naukowych.

Jest autorem lub współautorem ponad 200 publikacji naukowych, jednym z najczęściej cytowanych polskich chemików. Za swoją działalność naukową był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in. Nagrodę Prezesa Rady Ministrów (tzw. „Polski Nobel”), a także Nagrodę i Medal Marii Skłodowskiej-Curie, przyznawane przez Polską Akademię Nauk. Prof. Zbigniew Galus jest członkiem honorowym Komitetu Chemii Analitycznej PAN.

Prof. Zbigniew Galus urodził się w 1934 roku w Szczaworyżu k. Buska Zdroju. Ukończył studia chemiczne na Uniwersytecie Łódzkim, tam też rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną. W 1957 r. przeniósł się na Uniwersytet Warszawski. Wielkim osiągnięciem prof. Galusa było stworzenie znanej w kraju i za granicą warszawskiej szkoły elektrochemii.

W 1976 roku obronił pracę doktorską n.t. "Tworzenie i podział dochodów ludności rolniczej w Polsce" uzyskując stopień naukowy doktora ekonomii na Wydziale Nauk Ekonomicznych UW. Stopień doktora habilitowanego nauk ekonomicznych otrzymał w 1985 roku. Jego rozprawa doktorska "Współczesna kwestia agrarna" została opublikowana przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych otrzymał w 1994 r., a stanowisko profesora zwyczajnego w 1998 r.

Profesor Jerzy Wilkin był wielkim uczonym i erudytą niezwykle cenionym w polskiej i światowej ekonomii, ekonomii instytucjonalnej, oraz ekonomii rolnictwa. Miał ogromne zasługi w dziedzinie kreowania międzynarodowej współpracy naukowej. Pełnił liczne kierownicze funkcje akademickie i zawodowe. Był wychowawcą wielu profesorów i doktorów, a przede wszystkim przyjacielem młodzieży. W swoim dorobku eksponował szerokie spektrum nauk ekonomicznych oraz umiejętnie łączył problemy należące do różnych dziedzin wiedzy, spajając rozważania i badania teoretyczne z realiami i potrzebami praktyki życia gospodarczego. Prof. Wilkin był szczególnie zaangażowany w twórczą współpracę ze środowiskiem ekonomicznym Uniwersytetu w Białymstoku i innych ośrodków uniwersyteckich w Polsce.

Profesor Jerzy Wilkin urodził się 25 maja 1947 r. w Lwówku Śl. W 1970 r. ukończył Wydział Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując tytuł magistra. Zmarł 10 stycznia 2023 roku w wieku 75 lat.

Był pierwszym doktorem z zakresu kryminalistyki w Polsce. W 1969 r. na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. "Zabójstwo. Studium kryminalistyczne i kryminologiczne" oraz na podstawie pozostałego dorobku naukowego Rada Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego nadała Mu stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie kryminologii. W 1974 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1978 r. profesorem zwyczajnym nauk prawnych. Od 1961 r. do 2000 r. był zatrudniony na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Po przejściu na emeryturę Profesor nadal pracuje na tym Wydziale. W latach 1974-1990 pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Problematyki Przestępczości w Warszawie. Warto też podkreślić, iż Profesor Hołyst jest inicjatorem i założycielem, a obecnie członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego. Jest też Kierownikiem Katedry Kryminologii w Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie pełniąc, jednocześnie funkcję Rektora tej Uczelni.

Profesor Brunon Hołyst jest wybitną osobowością w polskiej nauce. Jego dzieła z zakresu nauk penalnych, a zwłaszcza z kryminologii, kryminalistyki, wiktymologii i suicydologii, wnoszą wiele do nauki polskiej oraz są szeroko znane na forum międzynarodowym i cytowane w najważniejszych światowych dziełach z zakresu wymienionych nauk. Profesor Hołyst jest autorem bądź współautorem ponad 70 prac naukowych o charakterze monograficznym. Ogółem opublikował około 1000 prac naukowych. Jego publikacje ukazały się w wielu językach, tj. angielskim, niemieckim, chińskim, japońskim, rosyjskim. Prowadził wykłady na wielu zagranicznych uniwersytetach. Jako visiting professor wykładał w szczególności na uniwersytetach w Niemczech, Szwajcarii, Belgii, USA, Kanadzie, Chinach, Japonii i Indiach.

Profesor Hołyst ma duży wpływ na rozwój kadry naukowej z zakresu nauk penalnych. Uczestniczył w rozwoju naukowym kilku pokoleń polskich kryminalistyków i kryminologów. Był promotorem trzech zagranicznych doktorów honoris causa i 20 doktorantów. Dwukrotnie był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych. W trosce o pozyskanie i rozwój młodych naukowców z dziedziny kryminalistyki ufundował coroczną nagrodę za najlepsze prace naukowe z zakresu kryminalistyki, przyznawane przez Radę Naukową w konkursie organizowanych przez Polskie Towarzystwo Kryminalistyczne.

Profesor był m.in. wiceprzewodniczącym Komitetu Zapobiegania Przestępczości ONZ, wiceprzewodniczącym Komisji Naukowej Międzynarodowego Towarzystwa Kryminologicznego, wiceprzewodniczącym Komisji Naukowej Światowego Towarzystwa Wiktymologicznego. Jest również członkiem, korespondentem (od 1979 r.) Kanadyjskiej Międzynarodowej Akademii Nauk Humanistycznych i Społecznych oraz Kanadyjskiego Międzyamerykańskiego Instytutu Badawczego. Aktualnie jest też członkiem Światowego Stowarzyszenia Zapobiegania Samobójstwom, pozostaje w składzie Rady Konsultacyjnej Centralnego Biura Antykorupcyjnego i przewodniczy Komitetowi Doradczemu Komendanta Głównego Policji (…).W latach 1953-1955 był zatrudniony w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. W latach 1955-62 pełnił funkcję redaktora czasopisma "Problemy Kryminalistyki".

Profesor Brunon Hołyst urodził się 6 października 1930 r. w Rogowie w rodzinie nauczycielskiej. W 1952 r. ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Łódzkiego uzyskując tytuł magistra prawa. W 1962 r. obronił pracę doktorską pt. "Kryminalistyczna problematyka pożarów" uzyskując stopień naukowy doktora nauk prawnych z kryminalistyki na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

Reinhard Selten urodził się 5 października 1930 r. we Wrocławiu, który opuścił z rodzicami w 1945 roku. W dorosłym życiu - jako naukowiec - związał się z Uniwersytetem Karola Wilhelma w Bonn. Za pionierskie prace w dziedzinie analizy równowagi w teorii gier nie zespołowych otrzymał w 1994 r. Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii (wspólnie z Johnem Harsanyi i Johnem Nashem).

Głównym obszarem jego badań jest dogmatyka prawa karnego. Przez okres blisko pięciu lat prof. Yamanaka przebywał na różnego rodzaju stypendiach naukowych, m.in. Fundacji Humboldta, Fundacji Heinricha Hertza. Odbywał je w najlepszych karnistycznych ośrodkach naukowych w Niemczech i Belgii, w tym kierowanych przez wybitnych przedstawicieli niemieckiej dogmatyki prawa karnego, w szczególności na Uniwersytecie w Monachium oraz na Uniwersytecie w Kolonii w Instytucie Nauk Kryminalnych.

Profesor Keiichi Yamanaka jest obecnie m.in. członkiem Zarządu Japońskiego Stowarzyszenia Prawa Karnego oraz pełni prestiżową funkcję państwowego egzaminatora z prawa karnego w Japonii. Na najważniejsze pozycje w dorobku naukowym prof. Keiichi Yamanaki składa się 6 monografii, 8 podręczników, 6 tłumaczeń książek z niemieckiego na japoński, ponad 30 artykułów i studiów w języku niemieckim, publikowanych w najlepszych niemieckich czasopismach i renomowanych oficynach wydawniczych oraz około 150 artykułów i studiów w języku japońskim. Profesor Yamanaka jest niewątpliwie wiodącą postacią naukową swego pokolenia. Należy podkreślić, iż ma także bardzo wysoką pozycję w polskiej dogmatyce prawa karnego. Wspólnie ze śp. prof. A. Wąskiem z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej i prof. A. Szwarcem z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza był współinicjatorem polsko-japońsko-niemieckich kolokwiów prawa karnego.

Efektem tych kolokwiów jest publikacja książkowa wydana we współpracy z prof. A. Eserem, byłym dyrektorem Instytutu Maxa-Plancka we Freiburgu. Kolokwia te skupiają czołówkę japońskich i polskich przedstawicieli szeroko rozumianych nauk karnistycznych oraz wiodące postaci niemieckiej dogmatyki prawa karnego. Profesor Keiichi Yamanaka wielokrotnie przebywał w Polsce, gdzie prowadził gościnne wykłady: w 1989 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim, na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej oraz na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; w 1991 roku – na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1998 roku Profesor przebywał na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku, prezentując wykłady dla studentów i praktyków. Od kilkunastu lat utrzymuje ożywione kontakty naukowe z przedstawicielami uniwersyteckiego środowiska karnistycznego w Białymstoku.

Profesor Keiichi Yamanaka jest wysoko ceniony w japońskiej i europejskiej dogmatyce prawa karnego. Jest uczonym o wybitnych osiągnięciach naukowych i ustalonym autorytecie. Podejmował w swoich wielu opracowaniach takie problemy, jak znaczenie błędu w prawie karnym, tzw. zamiar generalny, pro­blem tzw. przestrzeni wolnej od regulacji prawnych, nieumyślność, prawnokarne aspekty ochrony środowiska, zasada ustawowej określoności czynu zabronionego pod groźbą kary, medyczne prawo karne, problematyka prawa karnego gospodarczego, prawnokarna ochrona początku i końca życia ludzkiego, problematyka karalnego zaniechania, przestępczość zorganizowana, odpowiedzialność osób prawnych, problemy współdziałania w popełnieniu przestępstwa, zasada akcesoryjności w prawie karnym, prawa człowieka i granice prawa karnego, problematyka ryzyka w prawie karnym, niepoczytalność spowodowana środkami odurzającymi, zasada praworządności w prawie karnym, nadużycia związane z kartami kredytowymi, systemy totalitarne i zbrodnie faszystowskie, przestępstwa przeciwko wolności, korupcja.

Dowodzi to niezwykle szerokich zainteresowań naukowo-badawczych prof. Keiichi Yamanaki, a zarazem świadczy o jego znaczącej pozycji w nauce prawa karnego.

Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 9 listopada 2007 roku w auli Wydziału Prawa.

Profesor Keiichi Yamanaka jest aktualnie dziekanem Szkoły Prawa na Uniwersytecie Kansai w Osace (poprzednio był dziekanem Wydziału Prawa na tym Uniwersytecie). Urodził się 16 marca 1947 roku. Jego kariera naukowa łączy się z Uniwersytetem Kansai w Osace. Studia doktoranckie odbył na Uniwersytecie w Kioto. Od 1985 roku jest profesorem zwyczajnym Wydziału Prawa Uniwersytetu w Osace.

Na kapłana został wyświęcony w 1964 roku, a sakrę biskupią przyjął 29 kwietnia 1979 roku. Wówczas został biskupem tytularnym Bitetto i pomocniczym w Białymstoku. W latach 1979-1992 był rektorem w Archidiecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym (AWSD) w Białymstoku. W 1992 roku przejął opiekę nad kształceniem teologicznym świeckich i duchownych w Archidiecezji Białostockiej. Również od 1992 roku jest przewodniczącym Rady Naukowej ds. Kolegium Teologicznego i Studium Teologii w Białymstoku. W Instytucie Studiów nad Rodziną na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego (UKSW) w Warszawie jest kierownikiem Katedry Teologii Dogmatycznej Małżeństwa i Rodziny. W 1994 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego nauk teologicznych w zakresie dogmatyki i historii teologii. Wikariuszem generalnym i kanonikiem Kapituły Metropolitalnej został w 1998 roku.

Był pierwszym polskim biskupem, którego mianował na początku swego pontyfikatu Papież Jan Paweł II. Swoją dotychczasową, dwudziestosiedmioletnią posługę pasterską, sprawował jako biskup pomocniczy Archidiecezji Białostockiej. Kierował Archidiecezjalnym Komitetem Przygotowania Wizyty Ojca Świętego w Białymstoku w 1991 roku. Przyczynił się do powstania Międzywydziałowej Katedry Teologii Katolickiej na Uniwersytecie w Białymstoku, której jest kierownikiem. Reprezentował Episkopat Polski na XI Zebraniu Zwyczajnym Synodu Biskupów w Watykanie w 2005 roku.

W Episkopacie Polskim jest przewodniczącym Sekcji Teologicznej Komisji Nauki Wiary, członkiem Zespołu ds. Sanktuariów w Polsce. Ponadto jest członkiem: Polskiego Towarzystwa Teologicznego, Towarzystwa Mariologicznego, Komisji Badań nad Antykiem Chrześcijańskim, American Biographical Institute, The International Biographical Center (Cambridge), Geographical Society.

Wykładał w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Uniwersytecie w Białymstoku, Archidiecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Białymstoku i w Sankt Petersburgu, Papieskim Wydziale Teologicznym – Sekcja św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Jest koordynatorem Zakładu Teologii Systematycznej Małżeństwa i Rodziny w Instytucie Studiów nad Rodziną na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, przewodniczącym Rady Naukowej ds. Kolegium Teologicznego i Studium Teologii w Białymstoku.

Był sekretarzem naukowym „Studia Theologica Varsaviensia” (1970-1979), redaktorem Studiów Teologicznych: Białegostoku, Drohiczyna, Łomży (1983-1992), współredaktorem Słownika Teologów Katolickich (tom I-IV) oraz autorem licznych haseł w tymże słowniku. Jest organizatorem i przewodniczącym licznych konferencji, sympozjów i kongresów naukowych. Uczestniczył w wielu zagranicznych sympozjach naukowych, m.in.: Rzym – 1989, Rimini – 1991, Edmonton – 1992, Jerozolima – 1994, La Thuil – 1994.

Był autorem przeszło 1000 publikacji zarówno naukowych, jak i popularnonaukowych, czy o charakterze duszpasterskim.

Otrzymał: nagrodę indywidualną Ministra Edukacji Narodowej (1991), Złoty Medal Research Fellow ABI (1992), Nagrodę W. Pietrzaka (2002) nadaną przez Civitas Christiana za refleksję teologiczną nad człowiekiem i jego miejscem w historii zbawienia oraz za wkład w dialog ekumeniczny.

Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup to wybitny uczony oraz dydaktyk, duszpasterz, Metropolita Archidiecezji Białostockiej, a zarazem syn Ziemi Białostockiej kultywujący jej swoistą tradycję i klimat.

Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 1 października 2007 roku.

Metropolita Białostocki. Ksiądz Arcybiskup prof. dr hab. Edward Ozorowski urodził się 1 maja 1941 roku w Wólce Przedmieściu koło Białegostoku. W 1964 roku ukończył Archidiecezjalne Wyższe Seminarium Duchowne w Białymstoku i studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1979 roku. Uzyskał stopnie: magistra w 1967 roku, doktora teologii w 1970 roku i doktora habilitowanego w 1976 roku (rozprawaEklezjologia unicka w latach 1596-1720).

Arcybiskup Senior Edward Ozorowski zmarł 12 października 2024 roku.

Po ukończeniu studiów Andrzej Stelmachowski podjął pracę na uniwersytecie poznańskim, gdzie w 1950 roku uzyskał stopień doktora nauk prawnych. W roku 1958 powołany został na stanowisko docenta na Uniwersytecie Warszawskim.

Po zmianach politycznych w roku 1956 podjął pracę w sądownictwie jako członek Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego; w 1959 roku został oddelegowany do Ministerstwa Sprawiedli­wości.
Pod koniec 1962 roku Andrzej Stelmachowski został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1969 roku objął stanowisko profesora Uniwersytetu Warszawskiego. W 1973 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1970 roku prowadził działalność dydaktyczną na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, gdzie pełnił funkcję dziekana Wydziału Administracyjno-Ekonomicznego w latach 1975-1981.

Dokonania Profesora na niwie naukowo-badawczej imponują wszechstronnością, obejmując prawo cywilne, prawo rodzinne, prawo gospodarcze oraz prawo rolne. Na liście jego publikacji naukowych, liczącej ponad 200 pozycji, ogłoszonych w kraju i za granicą, znajdują się traktaty i monografie książkowe, podręczniki, komentarze i glosy, recenzje, raporty z badań, referaty.
Szczególne są osiągnięcia i zasługi Profesora na niwie prawa rolnego. Stwarzając doktrynalne, metodologiczne, legislacyjne i dydaktyczne podstawy dla rozwoju prawa rolnego, zapewnił bazę do wyodrębnienia się prawa rolnego – z prawa administracyjnego i cywilnego – jako nowej gałęzi prawa.

Profesor Andrzej Stelmachowski jest naukowcem, który zdobył sobie szerokie i powszechne uznanie w skali międzynarodowej. O uznaniu tym świadczą doktoraty honorowe Sorbony i Uniwersytetu w Ferrarze oraz prestiżowe członkostwo w Academie de l’Agriculture de France. Profesor jest pierwszym polskim uczonym w Europejskim Komitecie Prawa Rolnego (CEDR); dzięki jego staraniom i autorytetowi Polskie Stowarzyszenie Prawników Agrarystów, któremu Profesor przewodniczy, zostało podniesione do rangi sekcji krajowej Europejskiego Komitetu Prawa Rolnego.

Ponadto Profesor był członkiem Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość”. Pełnił funkcję doradcy robotników przy zawarciu Porozumienia Gdańskiego. Był doradcą Lecha Wałęsy i kierowniczych gremiów zarówno NSZZ „Solidarność”, jak i Solidarności Rolników Indywidualnych. Należał do twórców i uczestników obrad Okrągłego Stołu; współprzewodniczył zespołowi do spraw wsi i rolnictwa.

W pierwszych wolnych wyborach Profesor Stelmachowski został wybrany jako reprezentant ziemi białostockiej do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, który powierzył mu godność marszałka. Jako Marszałek Senatu Profesor uczestniczył w symbolicznym akcie przekazania insygniów władzy przez prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego prezydentowi Lechowi Wałęsie.
Profesor Andrzej Stelmachowski pełnił funkcję doradcy Episkopatu, reprezentował Kościół w pracach nad ustawodawstwem o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego. Od 1987 roku był prezesem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie.

Ostatnie lata aktywności Profesora koncentrują się wokół działalności Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, któremu przewodniczy.
Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 19 czerwca 1999 roku.

Andrzej Stanisław Ksawery Stelmachowski urodził się 28 stycznia 1925 roku w Poznaniu. Tam też uczył się w szkole powszechnej i średniej. Po wybuchu wojny kontynuował naukę w Gimnazjum Polskim w Kownie (na Litwie), a następnie w ramach tajnego nauczania w Warszawie. Był również żołnierzem Armii Krajowej. Maturę uzyskał w 1943 roku. W tymże roku podjął studia na podziemnym Uniwersytecie Warszawskim; kontynuował je po wojnie w Poznaniu, uzyskując tytuł magistra prawa w 1947 roku na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Po upadku powstania warszawskiego Andrzej Wyczański przeniósł się do Krakowa, gdzie kontynuował studia na tajnym Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracę magisterską dotyczącą stosunków społeczno-politycznych na Pomorzu Zachodnim w XII wieku przygotował i bronił latem 1946 roku pod kierunkiem prof. Romana Gródeckiego.

We wrześniu 1946 roku opuścił Kraków i powrócił do Warszawy, aby przystąpić do pracy w uruchamianym Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Pobyt na stypendium we Francji w 1948 roku umożliwił zebranie materiałów do pracy doktorskiej pt. „Francja wobec państw Jagiellońskich w latach 1515-1529. Studium z dziejów polityki zagranicznej w epoce Odrodzenia”, którą obronił w 1949 roku i wydał drukiem w 1954 roku.

W styczniu 1953 roku podjął pracę w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. W tym samym czasie współorganizował w Bibliotece Narodowej w Warszawie Stację Mikrofilmową, którą kierował w latach 1949-1959. Związek z Biblioteką Narodową kontynuował, przewodnicząc w latach 1977-1992 jej Radzie Naukowej.

W działalności naukowej pozostawał wierny epoce Renesansu. W 1960 roku ukazała się książka, która jest dziś klasyką polskiej historiografii gospodarczej – Studia nad folwarkiem szlacheckim w Polsce w latach 1500-1580, a w cztery lata później kolejna praca –Studia nad gospodarką starostwa korczyńskiego w latach 1500-1660. Obie publikacje stały się dużym wydarzeniem naukowym i doczekały się licznych omówień i recenzji.

W 1963 roku Andrzej Wyczański otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1971 – profesora zwyczajnego. W tym czasie kierował w Instytucie Historii PAN Zakładem Dziejów Polski Przedrozbiorowej i jej Kultury oraz w jego ramach – Pracownią Dziejów Rzeczypospolitej Szlacheckiej, zaś od 1977 – Pracownią Historii Polski Nowożytnej.

W latach 1979-1986 organizował i kierował zespołem badawczym powołanym na mocy porozumienia Instytutów Historii PAN w Warszawie i Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. O jakości powstających tam prac może najlepiej świadczyć fakt, że jedną z nich wyróżniono I nagrodą w międzynarodowym konkursie na najlepszą pracę doktorską z zakresu historii społeczno-gospodarczej w Belgii w 1990 roku.

W 1974 roku Profesor Wyczański podjął pracę w Zakładzie, a potem w Instytucie Historii białostockiej Filii Uniwersytetu Warszawskiego.
Od 1975 roku przewodniczył Komisji Historii Gospodarczej Komitetu Nauk Historycznych PAN, od 1984 Radzie Naukowej Instytutu Historii PAN. Przez dwie kadencje (1986-1991) był dyrektorem Instytutu Historii Filii UW, od 1991 roku zaś przewodniczył jego Radzie Naukowej.

W latach 1990-1992 był sekretarzem naukowym Wydziału I PAN. W kolejnej kadencji władz PAN (1993-1995) Profesora wybrano na wiceprezesa i sekretarza naukowego. Ten trzyletni okres zaowocował również zorganizowaniem Akademii w Berlinie i w Moskwie.

W ostatnich latach aktywnie uczestniczył w pracach na rzecz powołania Katedry Polskiej na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie.
Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 1 czerwca 1999 roku.

Andrzej Wyczański urodził się 13 kwietnia 1924 roku w Warszawie. Jest absolwentem Gimnazjum im. Stefana Batorego, które ukończył na tajnych kompletach. Maturę zdał w czerwcu 1942 roku. Studiował historię na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.

W 1962 roku został wykładowcą Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. W 1964 roku otrzymał święcenia diakońskie i rok później wyjechał na studia doktoranckie do Belgradu. Ukończył je w 1966 roku, uzyskując stopień naukowy doktora teologii. W 1966 roku otrzymał w Warszawie święcenia kapłańskie i został mianowany wychowawcą w Prawosławnym Internacie Metropolitalnym w Warszawie. 1 lipca 1966 roku został dyrektorem Kancelarii Metropolitalnej.

16 lutego 1970 roku został przełożonym prawosławnego monasteru w Jabłecznej. 29 listopada 1979 roku powołany przez Sobór Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na biskupa. 1 grudnia 1979 roku został mianowany ordynariuszem Prawosławnej Diecezji Łódzko-Poznańskiej.

31 lipca 1981 roku został przeniesiony na stanowisko ordynariusza Prawosławnej Diecezji Białostocko-Gdańskiej. 17 kwietnia 1988 roku Jego Eminencję Sawę podniesiono do godności Arcybiskupa. 17 listopada 1990 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. 21 grudnia 1993 roku został desygnowany przez Sobór Biskupów na ordynariusza Prawosławnej Diecezji Wojska Polskiego z zachowaniem stanowiska ordynariusza Diecezji Białostocko-Gdańskiej, a 16 maja 1994 roku powołany przez Ministra Obrony Narodowej na stanowisko Prawosławnego Ordynariusza Wojskowego Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego. W 1996 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej awansował go na stopień generała brygady. 12 maja 1998 roku został wybrany przez Sobór Biskupów na stanowisko zwierzchnika Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego z tytułem: Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Ksiądz Arcybiskup Sawa, Prawosławny Metropolita Warszawski i całej Polski.

Od lutego 1999 roku Jego Eminencja Sawa jest kierownikiem Katedry Teologii Prawosławnej UwB.

Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 8 czerwca 2001 roku.
Prawosławny Metropolita Warszawski i całej Polski. Jego Eminencja ksiądz Metropolita Sawa (Michał Hrycuniak) urodził się 15 kwietnia 1938 roku w Sniatyczach. W 1957 roku ukończył Prawosławne Seminarium Duchowne, a w 1961 Chrześcijańską Akademię Teologiczną.

W 1996 roku został zaproszony przez amerykański Departament Stanu jako wykładowca i konsultant. W 1998 roku został profesorem na Uniwersytecie Pantheon-Sorbone (Paryż).

W 2000 roku otrzymał stypendium Uniwersytetu w Berkeley.

Dorobek naukowy prof. Morabito w dziedzinie nauk prawnych jest wszechstronny. Obejmuje zwłaszcza prace z zakresu prawa rzymskiego, historii prawa (szczególnie średniowiecznego), prawa konstytucyjnego.

Jego Historia konstytucyjna i polityczna Francji (1789-1958), wydana przez czołowe wydawnictwo Montchrestien, osiągnęła w ciągu 9 lat sześć wydań i uchodzi dzisiaj za pozycję klasyczną. Dużym powodzeniem cieszy się również książka Szef państwa we Francji.

W sierpniu 2000 roku prof. Morabito przyjął funkcję rektora Akademii na Martynice, obejmującej okręg edukacyjny francuskich Antyli i Gujany.

Podkreśleniem doniosłości zasług prof. Morabito w sferze naukowej, edukacyjnej i społeczno-organizacyjnej było przyznanie mu przez Prezydenta Francji Orderu Legii Honorowej w 2001 roku.

Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 20 grudnia 2002 roku.

Urodzony 25 grudnia 1951 roku Marcel Morabito jest wybitnym uczonym francuskim, o światowej sławie prawnikiem. Pracował jako asystent na Uniwersytecie w Tulonie, później był starszym asystentem na Uniwersytecie w Montpellier. W 1983 roku po agregacji został profesorem na Uniwersytecie w Breście, a od 1988 roku profesorem na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Rennes; później w Instytucie Studiów Politycznych w Rennes, którego był założycielem i w którym pracował aż do 1998 roku.

Działalność konspiracyjna prowadzona przez Ryszarda Kaczoro­wskiego spowodowała, że 17 lipca 1940 roku został aresztowany przez NKWD, osadzony w więzieniu, najpierw w Białymstoku, a później w Mińsku, następnie zaś skazany 1 lutego 1941 roku przez Najwyższy Sąd Sowieckiej Republiki Białoruskiej na karę śmierci. W dniu 10 maja tegoż roku wyrok śmierci zmieniono na 10 lat łagrów, czyli na karę śmierci powolnej. Zesłany do odbycia kary na Kołymę, w katorżniczych warunkach pracował do marca 1942 roku.

Zwolniony z łagru w marcu 1942 roku, niezwłocznie wstąpił do armii tworzonej przez generała Andersa i odtąd związał swój los z losami tej armii, jako żołnierz II Korpusu w batalionie łączności 3. Dywizji Strzelców Karpackich odbył całą kampanię włoską.

Po wojnie pozostał w Anglii. W Londynie ukończył Szkołę Handlu Zagranicznego, a następnie podjął pracę w przemyśle.

Od 1949 roku był członkiem Głównej Kwatery Związku Harcerstwa Polskiego, a w latach 1955-1967 sprawował funkcję naczelnika Związku. W roku 1967 został wybrany na przewodniczącego ZHP.

Działalność społeczna Ryszarda Kaczorowskiego była wysoko ceniona przez Polaków przebywających na Obczyźnie, toteż został on powołany w skład Rady Narodowej, Rady Koordynacji Polonii Wolnego Świata, Rady Funduszu Pomocy Krajowi, Rady Polskiej Macierzy Szkolnej oraz Rady Instytutu Polskiego Akcji Katolickiej. Z czasem działalność ta przeniosła się na pole polityczne.

W marcu 1986 roku Ryszard Kaczorowski wszedł do Rządu RP na Uchodźstwie – w gabinecie prof. E. Szczepanika był ministrem do spraw krajowych. W styczniu 1988 roku prezydent Kazimierz Sabbat wyznaczył go na swojego następcę. W lipcu 1989 roku Ryszard Kaczorowski objął urząd Prezydenta RP na Uchodźstwie jako szósty z prezydentów reprezentujących ciągłość władzy suwerennej II Rzeczypospolitej.

W Polsce dokonywał się właśnie przełom polityczny. Na barki Prezydenta Kaczorowskiego spłynęła więc misja dziejowa godnego połączenia emigracyjnego nurtu wolnościowego z nurtem krajowym. Dotrzymał wierności deklaracji Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza, że „urząd Prezydenta RP złoży w ręce następcy powołanego przez Naród w wolnych od wszelkiego przymusu i groźby demokratycznych wyborach”. 22 grudnia 1990 roku przekazał uroczyście insygnia prezydenckie zaprzysiężonemu wcześniej Prezydentowi RP Lechowi Wałęsie. Prezydent Kaczorowski podpisał i wręczył Marszałkowi Senatu – profesorowi Andrzejowi Stelmachowskiemu – akt, z którego wynikało, że uważa swoją misję za zakończoną i uznaje wybranego przez naród prezydenta za głowę państwa.

Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 2 października 1998 roku.

Urodzony 26 listopada 1919 roku w Białymstoku.

W sierpniu 1939 roku powołany został przez władze harcerskie na stanowisko zastępcy komendanta Pogotowia Harcerskiego w Białymstoku. W październiku 1939 roku, już pod okupacją sowiecką, Ryszard Kaczorowski działał w tajnym hufcu harcerskim, który w listopadzie tegoż roku wszedł w skład Szarych Szeregów.

We wrześniu 1939 roku Jerzy Giedroyc ewakuował się wraz z rządem do Rumunii, gdzie w latach 1939-1940 pełnił funkcję osobistego sekretarza ambasadora RP w Bukareszcie, Rogera Raczyńskiego. Po likwidacji Ambasady RP w Rumunii kierował Biurem Poselskim w Ambasadzie Chilijskiej. W kwietniu 1941 roku został wywieziony przez poselstwo angielskie do Stambułu, a następnie wyjechał do Palestyny i wstąpił do Brygady Karpackiej. Wziął udział w kampanii libijskiej i w obronie Tobruku, a po przeniesieniu Dywizji do Iraku w końcu 1942 roku przeszedł do kierowanego przez Józefa Czapskiego Wydziału Kultury, Prasy i Propagandy II Korpusu, w którym objął kierownictwo prasy wojskowej i wydawnictw.
W 1946 roku Jerzy Giedroyc założył w Rzymie Instytut Literacki. W 1947 roku ukazał się tam pierwszy numer kwartalnika literackiego „Kultura”. W tym samym roku przeniósł Instytut do Paryża, ale musiał ograniczyć jego działalność do wydawania „Kultury”, z której w krótkim czasie uczynił najważniejsze pismo polskiej emigracji i jeden z najlepszych miesięczników intelektualnych na świecie. Wydawanie książek wznowił dopiero w roku 1953; ukazywały się one w ramach „Biblioteki Kultury” – do maja 1997 roku ukazało się 500 tomów, w tym 120 numerów „Zeszytów Historycznych”.

Zawsze interesował się problemami Europy Wschodniej. Jerzy Giedroyc starał się utrzymywać jak najściślejszą więź z ojczyzną, w jak największym stopniu oddziaływać na kraj. Właściwą gospodarką zapewnił Instytutowi Literackiemu niezależność finansową ściśle związaną z niezależnością polityczną.

Po październiku 1956 roku Jerzy Giedroyc zachęcał do powołania w kraju zorganizowanej opozycji demokratycznej. Podkreślał konieczność nawiązania przez inteligencję kontaktu i współpracy z robotnikami. Gdy w połowie lat 70. powstała zorganizowana opozycja, Giedroyc inspirował jej program i udzielał poparcia materialnego. W 1981 roku przekazał Niezależnej Oficynie Wydawniczej w Warszawie prawa wydawnicze i autorskie Instytutu Literackiego, przyczyniając się w ten sposób do rozwoju ruchu wydawniczego poza cenzurą. Był inicjatorem i członkiem Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej.

Uroczyste wręczenie dyplomu Doktora Honoris Causa odbyło się 29 czerwca 1998 roku.
Jerzy Giedroyc urodził się 27 lipca 1906 roku w Mińsku Litewskim. Uczył się w szkołach w Mińsku, Moskwie i w Warszawie. W latach 1924-1929 studiował prawo, a w latach 1930-1931 historię na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1928 podjął pracę w Biurze Prasowym Rady Ministrów, w latach 1930-1935 był sekretarzem ministra rolnictwa, a od roku 1939 – ministra przemysłu i handlu.